"Nú er ég svo uppfullur af bloggi að ég ætla að blogga af mér rassgatið." Vonandi er þetta ekki eins slöpp færsla og hún virðist vera.

Rúnar: Jæja strákar hvað eigum við að gera núna? Hvert eigum við að fara? Eigum við að fara... ÉG: Heim til Selmu?
Tímann sem leið þangað til að Rúnar svaraði notaði ég til þess að velta fyrir mér hvort að hann myndi berja mig eða einfaldlega hrinda mér niður stigann.

Hvað dettur okkur ekki í hug, afleiðurnar sem við erum. Í gær, þegar við vorum nýkomnir í bæinn ákváðum við að kíkja til hans Gísla Marteins en hann og stuðningsmenn hans héldu partý uppi á þriðju hæð Iðu-hússins. Þegar við komum upp voru Gísli, Rúnar Freyr og Atli Rafn í þann mund að fara. En þegar þeir sáu þessa þrjá ungu herramenn snérist þeim þó hugur og buðu þeir okkur inn í sal þar sem við fengum smá rauðvínslögg. Ég minnti Atla Rafn á gifsplöturnar sem hann hafði keypt af mér um daginn og spurði hvernig honum hafði gengið að einangra þakið. Já Ísland er svo sannarlega lítið. Auk þess spjölluðum við við Jóhannes og Baldur fyrverandi forseta úr Versló. Miklir sómamenn þar á ferð. Kom þá á daginn að Baldur hafði tæklað mig á fótboltamóti í haust með þeim afleiðingum að kálfinn á honum bólgnaði og varð blár frá hné niður í ökla. Aumingjans maðurinn. Þegar rauðvínið var búið ákváðu menn að tími væri kominn til að fara. Í skilnaðargjöf fengum við boðsmiða á Pravda fyrir 20 manns sem við nýttum okkur reyndar ekki. Já þetta var svo sannarlega skemmtilegur laugardagur.

Sunnudagurinn hefði þó mátt byrja aðeins betur. Chelsea gerði jafntefli við Bolton. Árni Gautur skeit upp á bak og Víkingar töpuðu. Ég setti HUGO BOSS skyrtuna mína í þvottavélina með NÝJU áður ÓÞVEGNU gallabuxunum. RIP uppáhaldsskyrta.